نقش گسترده اتاویو باربییری در دوران مدیریت

بهترین مدرسه فوتبال در مشهد

برخی از کارشناسان تصور می کنند قبل از ویانی ، اتاویو باربییری نقش گسترده ای را در دوران مدیریت خود به عنوان سرمربی جنوا به فوتبال ایتالیا وارد کرده است. وی مانند ویانی تحت تأثیر verrou راپان قرار گرفت و چندین تغییر در سیستم WM انگلیسی یا "sistema" ایجاد کرد که منجر به توصیف سیستم وی به عنوان mezzosistema شد. سیستم او از یک خط عقب برای انسان استفاده می کرد ، با سه مدافع نشانه گذاری یک بازیکن و یک مدافع کناری که به عنوان terzino volante (یا واگنت توصیف شد ، همانطور که در آن زمان توسط فوتبالیست سابق و روزنامه نگار Gazzetta dello Sport رنزو د وچی ذکر شد) ؛ موقعیت اخیر اساساً لیبرو بود که بعداً توسط ویانی در سیستم ویانما و روکو در سیستم کاتناچیو مورد استفاده قرار گرفت.

اگرچه ممکن است از رفتگرها حرکات ضدحمله انجام شود و به همین دلیل نسبت به مدافعان میانی معمول به کنترل توپ و توانایی پاس بهتری نیاز دارد ، اما استعدادهای آنها اغلب در حوزه دفاعی محدود می شود. به عنوان مثال ، سیستم بازی کاتناچیو ، که در دهه 1960 در فوتبال ایتالیا استفاده می شد ، اغلب از یک رفتگر عمدتاً دفاعی استفاده می کرد که عمدتا در اطراف خط عقب "پرسه می زد". طبق گفته شیانچی ، ایوانو بلاسون اولین لیبرو واقعی در ایتالیا در نظر گرفته می شود ، که - تحت مربیگری آلفردو فونی با اینتر و پس از آن نئو روکو با پادوا - به عنوان آخرین مرد تیم خود ، در عمق خط دفاعی قرار می گیرد و پاکسازی توپ ها دور از محوطه جریمه. متعاقباً آرماندو پیچی نیز یکی از نمایندگان برجسته ترین نوع سنتی این نقش در فیلم Grande Inter ساخته هلنیو هررا در دهه 1960 بود.

لیبروی مدرن تر از ویژگی های دفاعی لیبرو معمولی برخوردار است در حالی که می تواند حریف را در حملات ضد حمله با حمل یا بازی توپ از پشت به نمایش بگذارد. برخی از رفتگران به سمت خط میانی حرکت می کنند و توپ را در زمین توزیع می کنند ، در حالی که دیگران پاس ها را رهگیری می کنند و توپ را از حریف خارج می کنند و نیازی به پرتاب تکل ندارند. اگر رفتگر برای توزیع توپ به سمت زمین حرکت کند ، باید سریع بهبود یابد و به موقعیت خود بازگردد. در فوتبال مدرن ، استفاده از آن تقریباً محدود شده است ، زیرا تعداد کمی از باشگاهها در بزرگترین لیگها از موقعیت استفاده می کنند.